Vandaag las ik in de Volkskrant een inspirerend stukje over het begeleiden van onderzoek genaamd 'Skypend naar mooie lijnen’ (de Volkskrant, 28 mei 2013). Daarin wordt verslag gedaan van communicatiewetenschapper Janssen die zijn Antwerpse studenten via Skype begeleidt. Een werkcollege via zijn eigen studeerkamer, met camera, blik op de eigen achtertuin en twee nieuwsgierige blikken richting het Utrechtse. Janssen geeft een ‘Skypecollege’ waarbij hij via het delen van schermen laat zien hoe je door middel van een ‘means plot’ twee groepen met elkaar vergelijkt.
Ik doe dat soms ook: begeleiden via Skype. Handig, leuk en gemakkelijk. Met de poes op schoot. Ten voordele: zo’n begeleiding is onafhankelijk van kantooruren, het past in het ‘nieuwe werken, je hoeft er niet voor te reizen en de student wordt heel direct geholpen. Het kan zeker functioneel zijn als je student in het buitenland zit of bijvoorbeeld een stage volgt.
Nadelen zijn er ook: je kunt te pas en te onpas voor dit soort sessies gevraagd worden (en dan geen ‘nee’ kunnen zeggen), je werktijden worden wel heel onregelmatig en je loopt het risico lastig te worden gevallen voor iedere detailvraag die de student kan bedenken. Daarom heb ik toch paal en perk aan het ‘online begeleiden’ gesteld. Er zijn reguliere lesuren waar iedereen uitleg krijgt, een spreekuur voor allerlei inhoudelijke vragen en daarnaast kunnen studenten nog emailen of een extra afspraak maken. Slechts als de nood hoog is of de afstand onoverbrugbaar zal ik een Skype-sessie voorstellen.
Wel ben ik op grote schaal begonnen met het begeleiden van groepen via Facebook. Iedere onderzoeksgroep maakt zo’n pagina aan, ze delen allerlei berichten, documenten en verslagen. Ze maken afspraken en schakelen snel via de berichtenservice. Ze maken mij ‘vriend’ van de groep en zodoende kan ik het onderzoeksproces van een afstandje volgen, ook als er geen contacturen zijn. Handig toch?